Vastentijd in Simpelveld

Tijdens mijn verblijf in Simpelveld (Zuid-Limburg) ontdek ik onverwacht het indrukwekkende Museum ‘de Schat van Simpelveld’. Dit museum is gehuisvest in een enorm Klooster gesticht door de heilige Clara Fey. Deze bijzondere vrouw stierf uiteindelijk precies 100 jaar, voordat ik in 1994 in Simpelveld kwam wonen als een onrustige puber. Het klooster is mij toen nooit opgevallen, maar nu des te meer. Zuster Clara Fey is heilig verklaart voor haar onuitputtelijke inzet voor kinderen in nood. Een levensvervulling die mij raakt, omdat ik zelf ook geen kinderen heb, maar wel veel moederliefde voel.

Het museum schenkt tijdens de vastenperiode aandacht aan hongerdoeken. Een oude kerkelijke traditie waarbij, zo leer ik van tentoonstellingsmaker Guus Prevoo, een doek tijdens de vastenperiode voor het altaar hangt. Het doek verhult zo, of onthult juist (door de prachtige schilderingen op het doek) het goddelijke wat op het altaar te zien is. Het symboliseert voor mij, op een mooie manier de speciale periode van reflectie tijdens het vasten. Reflectie zoals je dat ook tijdens de Ramadan ziet onder Moslims. Reflectie over wat het goddelijke, spirituele, goede, onbekende, of hoe je het ook noemen wilt, betekent in jouw leven.

Guus en ik raakten in gesprek over mondiale solidariteit en wat dat tegenwoordig betekent. Hij is namelijk ook eindredacteur voor een kwartaalblad van de vakbond cnv en hij vertelde dat er schrikbarend weinig mensen bereid waren om hier iets over te schrijven voor de uitgave van het aankomend kwartaal. Ik was verrast, blijkbaar is dit onderwerp in transitie? Voor mij des te meer reden om eens persoonlijk te reflecteren op de kerkelijke term ‘mondiale solidariteit’ en wat het voor mij betekent.

De vastenactie van de kerk heeft van oudsher twee doelen, de sociaal economische positie van mensen in arme landen verbeteren en de mensen in West-Europa tegelijkertijd bewust maken van hun positie. Dat deze manier onder druk staat is wat mij betreft logisch, want het wereldtoneel en de verhoudingen zijn enorm verschoven. Maar belangrijker nog, vraag ik me af of het middel zijn doel wel dient. Maar wat is dan een alternatief?

Mondiale solidariteit gaat wat mij betreft over gelijkwaardigheid. Dat betekent soms ook juist geen bemoeienis of gelddonaties, maar misschien juist laten merken dat je de ander Ziet, Hoort en Aanvoelt en daarmee Respecteert.

En dat is niet zo gezegd, zo gedaan. Besef alleen al dat het voor veel mensen misschien moeilijk is om al ruimte te vinden voor zichzelf, laat staan voor de ander. Dus solidariteit begint daar wat mij betreft mee. En de kerk heeft daarmee ook een mooie uitdaging dichter bij huis onder Christenen.

Uitgaande van de indeling ‘het westen en de rest’, zou het wat mij betreft vervangen mogen worden door de ‘one world’ gedachte. Solidariteit betekent dan misschien juist geld geven aan je buurvrouw, die het naar haar zus in Syrië stuurt. Waarbij je misschien geen idee hebt wat zij ermee gaat doen, maar je wel vertrouwen geeft dat zij het beste weet waar het voor gebruikt kan worden. Je ziet de ander, voelt de nood en respecteert elkaar. Het kan ook heel klein zijn door kamille zaadjes te planten in het tuintje van je nichtje of lekkere wafeltjes te brengen bij het buurthuis aan het einde van de vastenperiode.

De hongerdoeken emotioneren mij best wel, omdat ze verhalen vertellen van onderdrukking en leed, die door verbondenheid en geloof in het goede, overwonnen worden. Dat komt voor in alle landen van de wereld. Alle mensen op deze aarde krijgen daarmee in meer of mindere mate te maken. Laten we onszelf niet voor de gek houden dat je die dans kan ontspringen, als je in je leasebak naar je kantoor rijdt en ‘s avonds wat geld doneert voor het goede doel. Ook ik heb mijn portie ‘honger’ gehad en zal misschien nog veel draken recht in de ogen moeten kijken om steeds weer het licht te zien. Mondiale solidariteit betekent voor mij ook mentale solidariteit, en de wetenschap dat we allemaal universeel en ieder op een unieke manier dat levenspad bewandelen. Elkaar daarin steunen en oog, oor en gevoel hebben voor elkaar, is wat mij betreft een eenvoudig, maar mooi alternatief als missie voor de kerkelijke vastenactie.

Ik hoop stiekem dan ook dat het Museum en het inpandige New Loreto (kuuroord voor de ziel) als organisatie een mooie toekomst tegemoet gaan. Waarin met name ook veel kinderen de nodige warmte, creativiteit en solidariteit zal worden geboden. Want mondiale solidariteit begint bij de kinderen die nú in Zuid-Limburg opgroeien. Kinderen die in alle haast, veel te weinig tijd wordt gegund om te genieten van kleine mooie, creatieve momenten en met elkaar spelen in de natuur en zo leren wat solidariteit betekent. Het is veel simpeler dan we denken. Kom maar kijken in Simpelveld 😊